Nasza szkoła przygotowuje uczniów do sprostania wyzwaniom współczesnego świata poprzez rozwijanie potrzebnych w życiu kompetencji takich jak: odpowiedzialność, samodzielność, kreatywność, komunikatywność, współpraca, planowanie i osiąganie wyznaczonych celów.

Wiedzę uczniowie zdobywają poprzez wykorzystanie aktywnych metod pracy takich jak: poszukiwanie, badanie, eksperymentowanie i doświadczanie, które zapewniają największą skuteczność, a jednocześnie zaciekawiają otaczającą rzeczywistością i zachęcają do jej tworzenia, przekształcania i udoskonalania.

Uczniowie mogą uczyć się i rozwijać we własnym tempie, w zgodzie ze swoimi potrzebami, zainteresowaniami i talentami w przyjaznym i bezpiecznym środowisku bez ocen, presji i nacisku z zewnątrz .Uczeń kierując się motywacją wewnętrzną, sam stawia sobie cele, podejmuje decyzje i odpowiada za podjęte działania.

Dlaczego dzieci chcą się uczyć?

Marzena Żylińska, autorka książki ”Neurodydaktyka. Nauczanie i uczenie przyjazne mózgowi” na podstawie wielu badań przeprowadzonych przez neurobiologów twierdzi, że „proces uczenia się przebiega najintensywniej właśnie wtedy, gdy uczeń czy student zapomina o tym, że się uczy. W takich momentach widać, że siłą sprawczą są pasje i motywacja wewnętrzna, która dodaje skrzydeł, sił i wytrwałości. Psychologowie mówią wtedy o uczuciu flow (czyli uczuciu przepływu).Wewnętrzny układ nagrody powoduje, że zbędny staje się jakikolwiek nadzór, sprawdziany czy testy. Ktoś uczy się bo uważa coś za fascynujące, wymagające wyjaśnienia, bo coś go zachwyca, sprawia przyjemność, bo uważa, że to go rozwija”. Problem pojawia się wówczas, gdy dzieci są zmuszane do nauki, poddawane naciskowi ponieważ w dziecku pojawia się niechęć lub lęk, który uniemożliwia wydzielanie się niezbędnych do nauki neuroprzekaźników, a bez nich nie można nic zapamiętać. W tej sytuacji żadne upomnienia i kary nie są skuteczne, a w dzieciach powstaje negatywne nastawienie do tego co robi.

Wiele osób obawia się, że podążanie za ciekawością i zainteresowaniami dzieci uniemożliwiłoby jakiekolwiek sterowanie procesem edukacyjnym. Takie obawy są zupełnie nie uzasadnione. Dzieci bardzo spontanicznie reagują na otoczenie, w którym przebywają. Wystarczy umieścić je w bogatym w bodźce, ciekawym środowisku i zaoferować ciekawe zadania, a bez wątpienia będą się uczyć tego, co podsuną im nauczyciele lub rodzice. Edukacja szanująca autonomię dziecka powinna bazować na bogatej ofercie edukacyjnej, a także wspierać i dowartościowywać jego starania. W ten sposób szkoły mogą wykorzystać wewnętrzne programy rozwoju, w które natura wyposażyła wszystkie dzieci.

Na zwiększenie efektywności przyswajania wiedzy mają również wpływ aktywne metody nauczania, gdy dzieci same poszukują rozwiązania problemu i same tworzą interesujące zadania. Zamiast korzystać z gotowej mapy Polski, rysują jej kontury, a potem zaznaczają góry, morze, duże miasta, rzeki oraz graniczące państwa. Zamiast w ćwiczeniach wpisywać w wolne miejsca ż lub rz, uczniowie tworzą zadania ortograficzne dla innej grupy .Im bardziej uczniowie są zaangażowani w samodzielną pracę, tym głębiej w strukturach pamięci zostają zapisane nowe informacje.

Efektywna nauka wymaga dobrych relacji i poczucia bezpieczeństwa. Tylko wtedy ludzie mają odwagę, by zadawać pytania i formułować własne hipotezy. Strach przed popełnieniem błędu nie sprzyja rozwojowi samodzielnego myślenia. Efektywność nauczania w dużej mierze zależy od panującej na lekcjach atmosfery i rodzaju interakcji.(…) Zaufanie okazywane dziecku przez dorosłych powoduje, że zaczyna ono wierzyć w siebie, a od tego zależą wszystkie jego życiowe sukcesy.